De avonturen van de loedermoeder

Bekijk jezelf eens goed in de spiegel en leer te houden van jouw spiegelbeeld! Dat heb ik laatst gedaan bij de livedag van MomBody&Mind . Een spiegelsessie. En ik ben niet ineens magisch genezen van een slecht zelfbeeld hoor. Maar wat een eye-opener was dat zeg! In eerste instantie wilde ik niet gaan, want ik vond dat ik het niet verdiende om hierbij aanwezig te zijn. MomBody&Mind is een mooi eigen bedrijf opgericht en geleid door de lieve Adinda. Een bedrijf die samen de liefde voor je mamalijf probeert terug te winnen. Die je doet beseffen wat de dieetcultuur is en dat die er mede voor zorgt dat jij jouw (mama)lijf niet meer lief hebt.  Maar voor mij voelde het altijd alsof ik daar niet in thuis hoorde. Ik bedoel ik ben immers niet druk met diëten geweest om af te vallen, maar om bij te komen. Wat zeur ik nou? Ik heb toch een dun lijf, dus ik heb toch alles wat een mama/vrouw zou willen? En dat is waar ik mijzelf tekort schiet. Waar een hoop vrouwen die worstelen met hun lich

Steeds meer zie ik reacties onder blogs of nieuwsberichten op social media of hoor ik op straat "Hij heeft maar te luisteren" of "ze moet gewoon maar eten wat de pot schaft!". Ja als we allemaal die oude levensmotto's blijven naleven Berta dan evalueren we nooit als mensen! Kinderen "moeten" zoveel tegenwoordig maar en ze mogen niks meer! Kleine baby's moeten maar leren alleen te slapen als ze net de baarmoeder uit geperst zijn en kleine kinderen die net een beetje leren om te gaan met structuur van eten moeten maar eten wat de chef voorschrijft want anders is het onrespectvol. Kinderen hè.. Die net leren om te gaan met emoties door volwassenen die dit nooit echt goed hebben leren beheersen omdat zij ook altijd maar "gewoon moesten luisteren".  En dan in plaats van ze te leren hoe ze dat moeten doen door ze te laten kiezen tussen opties die wel tot acceptabel gedrag behoren, gaan we alleen maar zeuren over hoe de tieners van tegenwoordig

"Hij moet even wat langer nablijven, want hij heeft op alle tafels gekleurd" hoor ik de juf tegen me zeggen terwijl ik vanochtend heb aangegeven dat hij mogelijk heftig kan reageren omdat hij de dag ervoor zijn broer een aanval heeft zien krijgen waarvan hij dacht de schuldige te zijn. Baldadigheid is ook een uitwerking van emotie? Soms vind ik dat wij echt teveel verwachten van kinderen. Ik hoop wel dat ze heeft gezegd dat ze het wel kon begrijpen. Maar daar gaan we dan maar vanuit. Ik had eerlijk gezegd ook niet de energie om hier iets mee te doen, helaas voor Tyler. Overigens leek hij totaal niet onder de indruk en rende hij vrolijk naar mij toe en weer terug naar binnen om iets te pakken wat hij vergeten was. Maar een woord van de juf over hoe het ging vandaag verder, dat hoefde ik dus blijkbaar niet uit haarzelf te verwachten. Misschien verwacht ik teveel van mensen? Let ik teveel op sociale interactie dat ik dan ook verwacht dat iedereen dit altijd goed doet? Ik weet he

Een doodnormale zondag. Ik had wat huishoudelijke taken gedaan, ontbeten met de kleintjes en de hond uitgelaten. Onze tiener was inmiddels ook uit zijn slaap ontwaakt. Die zal vast wel weer tot de late uurtjes met zijn vrienden online hebben zitten gamen. Maar ach, het is weekend. Dan mag dat.  Ik was van plan boodschappen te halen met hem erbij want dan komt hij tenminste ook buiten de deur. Dat is best een behoorlijke prestatie bij tieners kan ik je vertellen. Hij was eindelijk aangekleed, had twee boterhammen achter zijn mik en we waren klaar om te gaan. De jongste was al heel de ochtend opstandig maar ook dat was niks nieuws. Ik stuurde mijn tiener naar binnen om zijn fles te vullen voor onderweg en zette hem in de kinderwagen die ik eigenlijk alleen maar mee had om de boodschappen wat makkelijker mee te vervoeren. Manlief lag nog in bed en zou zo naar ons oude huis gaan waar de achtertuin nog steeds afgemaakt moet worden. Door alle tegenslagen en het vele moeten werken was dit er

Hoe het er "achter de schermen" uit ziet. Hoe het buiten al die Instagram-waardige filmpjes en foto's werkelijk aan toe ging in ons huis. "Ik zou willen dat wij.." "Hoe doe je dat toch?". Doe ik dan wat goed? Het voelt meer alsof ik werk voor een calamiteiten afdeling dan dat ik wat onder controle heb. Bijna dagelijks heb ik wel iets van een instortmoment waarbij alle prikkels van iedereen bovenop mijn eigen prikkels  worden gegooid op één grote hoop. Zo van alsjeblieft, dit is nu van jou en zoek het allemaal maar uit!  Tijdens het eerste kennismakings-/aviesgesprek met kinderopvoedcoach Antje kwam ik erachter dat ik het helemaal nog niet zo verkeerd doe en dat er super handige tips zijn die kunnen bijdragen aan zoveel meer rust (vooral voor mezelf). Enkel door op momenten van overprikkeling gewoon even weg te lopen bijvoorbeeld en even alleen op mijn ademhaling te letten. Zo loop ik er ook enorm tegenaan als er ruzie tussen die van 7 jaar en die van 3

Het is niet niks! Sowieso is verhuizen al een hele stap en als je dan ook nog van de kleuterklas naar groep 3 gaat, dan is dat al helemaal een grote verandering! Avonden huilen omdat hij zijn vriendjes zo mistte. "Niemand wilt met me spelen". Het was zo hartverscheurend! Ik probeerde me er maar van te overtuigen dat ik de goede beslissing had gemaakt door te kijken naar hoe we erop vooruit zijn gegaan in deze woning. Ik bedoel.. Hij kan spelen voor de deur. Dat alleen al is al genoeg reden om te gaan verhuizen! Hij heeft een grote slaapkamer welke ook nog beetje bij beetje omgetoverd wordt in een waar speelparadijs. Hij heeft een geweldige zwemles nu hier. In een heerlijk klein groepje. De kinderboerderij en tig speeltuinen en een groot park praktisch naast de deur! Enorm gedoe met onduidelijke school e-mails, een gymzaal waar ik niet wist dat hij heen moest óf waar die moest zitten. Gymschoenen die ergens ingepakt in een verhuisdoos zaten. Haasten om op tijd op school of op